Owczarek środkowoazjatycki - Central Asian Ovtcharka

Justyna

Edyta, dzięki wielkie za historię o Waszych wspólnych początkach. Very Happy

W takie pogodny nastrój mnie wprawiłaś, mimo że za oknem szare, pochmurne niebo. Dzięki. Very Happy

Będę czekać na ciąg dalszy w przyszłości. Very Happy

Przypomniałam sobie też pierwsze godziny i dni z malutką sunią.
Ponieważ to takie miłe wspomnienia, to troszkę napiszę…

Pewnie to śmieszne, ale wydawała mi się wtedy taka jakaś „duża”. Pomyślałam w pewnym momencie – jak teraz jest „taka duża”, to co będzie dalej. Teraz natomiast wydaje mi się raczej mała. Jak to się człowiekowi „pojęcie wielkości” zmienia.

Bardzo byliśmy przejęcie cała tą sytuacją i zgodnie z książkowymi zaleceniami postanowiliśmy poznać naszego kundelka staruszka i szczeniaczka poza terenem.
Tetryczek nie był chyba zbyt szczęśliwy, bo mała zaraz koło niego biegała, zaczepiała, łapała ząbkami. Potrafiła lekko się ugiąć na nóżkach i przebiec pędem pod nim.
Teraz on bez schylania przechodzi pod jej brzuszkiem.
Tetryczek wziął sprawę „na przetrzymanie”. Stwierdził chyba, ze to sytuacja przejściowa i trzeba ja jakoś znieść.
Dostał nowe obowiązki – miał się małą zajmować jak nas nie ma w pobliżu.
Zauważyliśmy po prostu, ze, jeśli psy zostają razem, to mała nie czuje się tak „sama” i nie szuka nas.
Generalnie nie była „zdziwiona” nowym terenem, domem czy ogródkiem. Ale wyraźnie wolała mieć nas w zasięgu wzroku – widzieć, to wtedy wystarczało.
Byłam bardzo przejęta i pierwsze 2-3 noce spałam na parterze, tam gdzie był malutkiej kartonik i kocyk przywieziony z „rodzinnego domu”.
Mieliśmy nadzieję, że zapach kocyka, kojarzący się z mamą i rodzeństwem pozwoli jej jakoś łatwiej przetrwać pierwsze dni po rozstaniu.
Mała była dosyć spokojna, popłakiwała troszkę, ale wystarczył mój głos czy dotyk żeby się uspokoiła. Pamiętam jak wchodziła pod stolik częściowo szklany i patrzyła na nas od spodu.
Zresztą drewniany róg tego stoliczka później, jakoś jej tak troszeczkę „wpadł” pewnego wieczoru, między nowo rosnące ząbki.
Postanowiliśmy zrobić następny krok, zostawiać ją na noc na parterze. Pod opieką starego Tetryczka.
Udał się, ale nie bez prób oporu i walki. Szczególnie ze strony Tetrolka. Staruszek, rozpuszczany przez nas w tym czasie niemiłosiernie (żeby nie pomyślał, że go mniej kochamy) stwierdził, ze na starość to on też będzie spał w łóżku na piętrze, a nie zajmował się niańczeniem „gówniażerii”.
Zostawiał małą, taranował „zaporę na schodach” i lazł do góry.
Mała się buntowała, też chciała iść tam gdzie wszyscy. No i klops. Wyglądała tak żałośnie i wzruszająco – „robiła chomika” na ścianie przy schodach (stawała na tylnych łapkach, przednimi drapała po ścianie przechodząc w tej pozycji z prawej na lewą i odwrotnie).
Co wydał się nam ciekawe na podwórku zostawał przeważnie chętnie. Jeśli tylko były uchylone drzwi na taras (możliwość wejścia do domu „jakby co”) to leżała godzinami w ogródku.
Mąż się zamartwiał – takie maleństwo „na mrozie”?

Staraliśmy się nie przyzwyczajać jej, że jej piski są nagradzane, żeby nie zakodowała, że piski są formą komunikacji z nami.
Na przykład, jeśli byłam na piętrze, a ona „robiła chomiczka” na parterze piszcząc, to reagowałam, odzywałam się tylko jak następowała cisza.

Dużo z niż spacerowałam mimo tego, że jeszcze nie była ze względu na wiek po wszelkich szczepieniach. Jakoś mi się wydawało, że mieszkając pod lasem chyba chorych psów nie spotkamy. Szybko też była brana na wycieczki na przykład w góry.
Już nie pamiętam jak długo, ale dość długo specjalnie nie używaliśmy smyczy. Gdzieś wyczytaliśmy, ze to uczy maluszka „pilnować się rodziny”.
Nie wiem czy to prawda, ale raz w górskiej miejscowości nastąpiło „zawirowanie czasoprzestrzeni” , kilka grup turystów, parotygodniowa sunia parę razy się okręciła i widać było, ze jest w rozpaczy bo nie wie, które stado jest jej. Był z nami kolega- treser. Powiedział, żeby uważać, bo tak maluśki szczeniaczek (chyba to było po tygodniu u nas w domu) może „pomylić stada” i się zgubić.
W schroniskach myśleli, że na ziemi leży pluszowa zabawka (spała).

Dwa razy przeżyłam „chwilę grozy”. Szczeniaczek jakoś uczył się pewnych rytuałów szybko i nie postrzeżenie zapamiętał codzienną trasę spacerową do lasu. Byłyśmy na spacerze z znajomymi i innymi psami. Zgadałam się z koleżanką, padał mocno śnieg i poszłyśmy w lewo zamiast w prawo. Sunia biegła za nami gdzieś z tyłu. W pewnym momencie zorientowałam się, ze sunia w padającym śniegu pobiegła galopem „starą trasą” żeby „nas dogonić”. A tam byli jacyś robotnicy leśni. Ponieważ mam bogatą wyobraźnie zaraz w widziałam jak na nią zwala się drzewo, albo robotnicy kradną tą mała puchatą kuleczkę. Zatętentniłam w tamtym kierunku niczym koń wyścigowy.

Kiedyś natomiast mój synek z kolegami zabrali maleńkiego szczeniaczka na sanki. Biedne zwierzątko „siadało” spokojnie z przodu, w objęciach dziecka i jeeeechałoooo z górki wśród pisków, krzyków i radości dzieci.
Jako wyrodny właściciel zostawiłam małą kuleczkę z dziećmi. Chłopcy wrócili cali w śniegu, ciągnąc saneczki, po godzinie. Zapytałam – a gdzie pies???? Zapomnieli, „na górkach”…
Pobiegliśmy wszyscy. Sunieczka z wkurzoną i zrezygnowaną miną, przywiązana za czerwone szeleczki do krzaczka, leżała w śniegowej jamce, bez „słowa skargi”.
Dobrze, ze ktoś się nie zaopiekował porzuconym pod lasem, przez bezlitosnych sadystów psem.

Generalnie jako mały szczeniaczek sunia dużo spędzała czasu z dziećmi. Awansowała nawet kiedyś na „I-go Zastępcę Dowódcy Wojennej Bazy”- bazy zrobionej w krzakach, z kartonów po telewizorach. Ale co pierwszy zastępca dowódcy to pierwszy, brzmi dumnie. Very Happy

Yvy

basia

Fajnie się czyta takie wspomnienia z początków wspólnego życia, powracają własne wspomnienia......i dwie noce "przeleżane" na posłaniu małego Uzonka, a potem kapitulacja i przeniesienie posłania do sypialni Very Happy

.

maria

Ozesz Basia Laughing

Skad ja to znam Mr. Green

basia

Maria

Sylwia

Wstawiam filmik na prośbę Myszy

Codzienność? Laughing

[link widoczny dla zalogowanych]

prosimy autorkę o komentarz Very Happy

karolina

O jej nie mogę się powstrzymać, strasznie mi się ta codzienność podoba, widać że azjatka w stanie błogosławionym potrzebuje specjalnego traktowania - super Smile

mysza

autorka sie odzywa- sorry za bardzo slaba jakosc filmiku ale wieczorem w domku slabo sie nakrecilo- takie zachowanie moich suk i Garfilda to naprawde codziennosc. zastanawiam sie tylko czy po porodzie kazat dopusci go do cycka razem z malymi??? robimy zaklady - dopusci - nie dopusci ??? ja jestem na tak - ale beda jaja - zrobie fotki to wam wysle !!!

Justyna

Mysza - świetny filmik! Czekamy co będzie dalej Very Happy

Sywia wielkie dzięki za pomoc Very Happy

Bruce · Gość

Mysza eskstra film!!!! Laughing

basia

Justyna

Sunie Myszy – trzeba przyznać, że życie codzienne mają rozkoszne Very Happy

[link widoczny dla zalogowanych]

basia

Widać, że sunie są szczęśliwe Very Happy

Mysza, a jak zachowuje się Lahtir ? Czy z niego też jest taki pieszczoch?
Pytam, bo moje psisko unika jak może pieszczot.
Może to dlatego, że samiec?
Jak chce go poprzytulać, to muszę położyc się na ziemi, najlepiej jak jest zaspany i nie ma ochoty na ucieczkę. Confused

mysza

witam! LAHTIR to dziwny pies-jeszcze niby nie samiec a jednak.... Jest strasznym pieszczochem , lata caly dzien po podworku i nie przepusci nikomu za ogrodzeniem a wieczorkiem kiedy dostaie kolacyjke w domu, przychodzi na godzinke na pieszczoty, ie wywalam go zaraz po jedzeniu na dwor , tylko chce miec go dla siebie - jest opoprostu przecudowny. KIedys udalam ze placze - kurde - co sie dzialo - nie do opisania piszczal, skakal, walil mnie glowa w brode zebym mu pokazala twarz - co sie ze mna dzieje- jest CUDNY

Justyna