Owczarek środkowoazjatycki - Central Asian Ovtcharka

Justyna

Witam wszystkich forumowiczów ciepło. Smile

Przepraszam za małą zmianę tematu Embarassed

Dołożę trochę historii i anegdot z życia codziennego z Azjatami. Jest to następny fragment z artykułu Natalii Karasjewej. Poprzedni fragment wkleiłam w tym temacie parę stron wcześniej – tutaj:
http://www.ysolom.fora.pl/azjata-w-zyciu-codziennym-t38-900.html

[link widoczny dla zalogowanych]

Natalia Karasjewa

„Mój Ałabaj” – fragmenty

„Spryciara”

Nasza Azjatka, Baska miała około czterech lat. Prowadziliśmy zajęcia z własnymi Azjatami, na jednym ze spacerów. Już w tej chwili nie pamiętam, z którym szłam psem. Mój mąż – fachowiec, kynolog, specjalista od Azjatów zajmował się Baską. Trenują komendę „równaj”, chodzenie przy nodze bez smyczy. Wszystko udaje się wspaniale, Baska idzie obok, od czasu do czasu nagradzana smakołykami. Jakieś inne komendy jeszcze dopracowują. Znowu powtarza się „równaj”. Baska idzie.
A tu mąż, nie zwracając się konkretnie do nikogo, jak to się określa „w powietrze” mówi: „Wydawało mi się, że zabrałem sporo, a smakołyki już się skończyły…”
Baska wyszła nieco do przodu, uważnie parzy na niego i z zupełnym, bezgranicznym zuchwalstwem odchodzi w bok…
Jej morda przy tym jasno wydaje się wyrażać „No tak, smakołyki się skończyły to ja już sobie idę”.

„Zdobywczyni”

Zeszłej zimy nasza Daszka (Szochmieli Dżenard Ak-uła) miała nadzwyczajne szczenięta po Dżychangirze. Wychowywała je po prostu wzorcowo – były czyste, wypielęgnowane, nakarmione. U nas suki rodzą w specjalnym pomieszczeniu, ale jak tylko maluchy nieco okrzepną – przenosimy je na zewnątrz, poza dom, do „szczeniętnika”. Jako podkład dla szczeniąt i suk stosujemy siano, słomę i duże trociny.

Sąsiedni natomiast kupili małe cielę, nie dopilnowali właściwie, cielaczek jakoś „dał radę” udusić się na sznurze, na którym był przywiązany…
No cóż, wieśniacy ludzie praktyczni, zdjęli skórę i powiesili na płocie żeby się wysuszyła.
Rano przychodzimy do „szczeniętnika” – a tu na cielęcej skórze wygodnie się rozłożyły maluchy, a obok mama Dasza – taka dumna, jakby pokazywała jaki podkład szczeniętom należy kłaść, a nie tam, słoma jakaś…
Jak ona przedostała się do sąsiadów, przez trzy wysokie płoty, niosąc skórę, nie straciwszy ani kłaczka swojej sierści, ani z sierści cielęcej skóry?????!!!!

„Wymuszanie”

Obie historie z „wymuszaniem” zdarzyły się nam na wystawach. Każda z Azjatek wybrała swoją, indywidualną taktykę wymuszania.
Oba warianty jednakowo interesujące i całkiem nieźle pokazują charakter Azjaty w całej krasie.

Historia pierwsza

Bohaterką tej historii jest Szochmieli Dżenard Ak-uła ( w domu po prostu Dasza) – młoda dwuletnia suka, wrażliwa, miła dla ludzi, sprytna, mądra i piękna.
Daszka po prostu uwielbia dzieci i to przeważnie z wzajemnością. Daszka jest jednak bardzo sprytna i z każdego kontaktu stara się uzyskać coś dla siebie.

Wystawa owczarków środkowoazjatyckich w niedużym mieście.

Nasze wyjście na ring dopiero za jakiś czas, oglądam jej młodsze rywalki, Daszka będąc na smyczy siedzi pomiędzy „oblepiającymi” ją dziećmi. Jakoś tak nagle dzieci się rozbiegają, a do Daszki zbliża się tylko jedna dziewczynka, około 5-6 lat, w ręce trzyma smaczną kanapkę z rybą.
Daszka natychmiast pojmuje, że kanapkę można wyłudzić i zaczyna się klasyczna żebranina: daje dziecku łapy, siada, kładzie się itd. Dziewczynka jest zachwycona, jaki to mądry piesek i oczywiście daje jej kanapkę do ostatniego kawałeczka.
Nieopodal siedzi mama dziewczynki i uśmiechając się obserwuje całą scenę.
W rękach mamy tez jest kanapka. Ufne dziecko z radosnym okrzykiem „Mama patrz, jaki mądry piesek, łapę dał!” – biegnie do matki. Daszka na długość smyczy idzie śladem malucha. „Słodkimi oczyma” wpatruje się w drugą kanapkę, próbuje podać łapę. Naturalnie kanapka odrazu przemieszcza się z ręki mamy w paszczę Daszki. Otaczający nas miłośnicy psów i kynolodzy podziwiają Daszkową metodę wymuszania, mała dziewczynka zachwyca się „mądrością psa”.

Historia druga

Bohaterka tej historii to AK-UŁA ARGA. Użytkowa, pracująca suka, poważna, nieufna i niechętna kontaktom z obcymi ludźmi. Spojrzenie ma naprawdę bardzo poważne, posępne i „surowe”.
Agra jest wspaniale wyszkolona, nie weźmie do pyska jedzenia ani z ziemi, ani z wyciągniętej ręki obcego.
Ale wymuszaniem haraczu zajmuje się całkiem często… Przy czym haracz wymusza tylko na osobach, które zna.

Tak się stało, że zdarzenie znowu ma miejsce na wystawie. Powoli przesuwamy się z Argą w kierunku ringu, za chwilę powinna zacząć się ocena w naszej klasie.
Ale nagle podbiega do mnie ktoś z stanowczą prośbą, aby zobaczyła fotografie jego wychowanka. Na pół minuty przestaję kontrolować Argę i oglądam fotografie.
Czuję, że smycz się napina.
Szybko znowu zwracam uwagę na psa. Obraz, który widzę jest następujący:
Siedzi znajoma kobieta-kynolog, miłośniczka Azjatów, w rękach ma puste opakowanie po kanapce i rozżalonym spojrzeniem „odprowadza” swoje drugie śniadanie, właśnie połykane, przez Argę…
Pytam „Co się stało?”
Odpowiada, że zdecydował coś przekąsić. Wyciągnęła kanapkę, odwinęła z papieru śniadaniowego. W tym momencie mnie właśnie zatrzymali znajomi pokazując fotografie.
Ta minutka wystarczyła Ardze żeby grzecznie, pocichutku podejść do kobiety i wbić wzrok z rozkazująco-posępnym spojrzeniem najpierw w nią, a potem w trzymane w jej ręce jedzenie.
No spróbujcie odmówić takiej „prośby” damie o tak stanowczym spojrzeniu!

Autor Alichon Łatifi
Tadżykistan

W górskim kiszłaku Anzob A. Asliddinowa prawie dziesięć lat przeżył czarny pies samiec, który dla mnie zawsze był wcieleniem Azjaty. W kłębie miał około 70 centymetrów.
W wieku około półtora roku sam, w pojedynkę zlikwidował dwa młode wilki w ciągu jednego dnia.
Wilki zostały zapędzone w wąwóz, z którego było tylko jedno wyjście. Puszczono psa i on po kolei oba zlikwidował. Prawdopodobnie gdyby wilki napadły na psa równocześnie, możliwe, że nie poradziłby on sobie z atakiem..."

Makaveli

Mam takie pytanie hehe jak zawsze Smile

, czy to normalne że Azjata w nocy załatwia ptaka a potem go je... ostantio mój złapał ptaka i szczura... Hrm

nie wiem co o tym myśleć...

mysza

cieszyc sie trzeba , ze ma sie zaradnego psa- taki to nie zginie!!!!

Makaveli

Heheheh, tak ale on się wogóle nie słucha gdy czymś się zajmuje. Idzie go jakoś tego nauczyć że się powie zostaw to zostawi i wróci?

Justyna

Witaj, witaj po dłuższej nieobecności Very Happy

Widzę, że Hulk dalej rozrabia Sad

Dalej gania wszystkich wzdłuż płotu?
Jak się zachowuje teraz?

A czy potrafi już wyjść na spacer na smyczy? Może by go wtedy pokazać komuś z dłuższym doświadczeniem z Azjatami, jakiemuś hodowcy czy treserowi Rolling Eyes

Bo tak na odległość trudno chyba coś doradzać...

A płot jak? Zrobiłeś nowy? Podwyższyłeś?

Makaveli

Ma kojec a płot tam gdzie szło to podkopany. Raz z nim wyszedłem do weterynarza bo był u sąsiada czyli około 60m przeszedł na smyczy był spokojny/wystraszony raz czy 2 szczeknoł.

Ja chce poprostu wskazówki co powinienem robić żeby się mnie słuchał... bo każdy pies jest inny nie na każdego psa działa to samo każdy CAO ma inny charakter...

Justyna

Makaveli

Wolę go sam wyszkolić Razz

a zbierając wasze doświadczenia mogę analizować w jaki sposób można to zastosować u Hulka i co mu będzie potrzebne.

blanka

tyle,że zbieranie doświadczeń i analizy trwają...a pies jest coraz starszy,silniejszy i jego nawyki się utrwalają...

Justyna

Makavelli - ile teraz Hulk może mieć lat? Bo o ile dobrze pamiętam kupiłeś go jak był już chyba dorosły Rolling Eyes

Makaveli

2 lata i 2 miesiące

Zakirchan - usunięty

Makaveli, będziesz go szkolił sam, bo szkoleniowiec ci pokaże po prostu jak masz pewne rzeczy zrobić a nie zrobi nic za Ciebie. Jak teraz tego nie zrobisz to będzie tylko trudniej. Azjata to nie jest łatwy pies, ty dopiero zbierasz doświadczenia. Na odległość trudno dawać rozsądne rady, nie widzimy ani zachowań psa ani twoich. Laughing

Przecież, jak Ci się nie spodoba coś to po 2 lekcji mówisz dziękuję dowidzenia.

kamil

Też racja, samemu mozna popełnić błąd - np, wydawać sprzeczne sygnały psu...bardzo częsty błąd. Jednak jeżeli chodzi o kasę to po przeczytaniu kilku książek można zacząć samemu szkolić - naprawdę jest parę ciekawych pozycji, które nie ogłupiają i moga przynieśc inspiracje i wskazówki. Najważniejsze, żeby psa nie łamać.

basia

Justyna

Kiedyś opisałam "metodę polowania przez płoszenie przeciwnika". Wtedy chodziło o jaszczurki: