Owczarek środkowoazjatycki - Central Asian Ovtcharka

Justyna

Niesamowite to o czym piszecie… może one naprawdę jakoś czują tego „kleszczowego pasażera” na sobie. Rolling Eyes

maria

Mysza, swietne Surprised

Rzeczywiscie te psy czesto od nas madrzejsze Smile

Justyna

Chciałam Was zapytać o kwestie „pamięci” Azjaty. Czy zdarzyło się Wam mieć wrażenie, że pamięta/rozpoznaje osoby, które znał/znała bardzo blisko parę miesięcy temu Question

Czy możliwe, żeby takie osoby, bliskie w przeszłości łatwiej akceptował niż zupełnie obce?
Czy Azjata „pamięta”, rozpoznaje osoby z poza rodziny, czy długo?
Będę bardzo wdzięczna za Wasze opinie, bo…. Troszkę się denerwuję czekającym nas spotkaniem.

Przy okazji wklejam ten tekst (nie jestem pewna Embarassed

, ale chyba wcześniej go nie zamieszczałam, oj skleroza!)

Dziewczynka o imieniu Ałabaj

Elena Czarnych
[link widoczny dla zalogowanych]

Ogromne czekoladowe oczy przepełnione cierpieniem. Chudziutkie ciałko konwulsyjnie drży, brudno-biała, z beżowymi znaczeniami sierść pobrudzona kurzem i krwią. Środkowoazjatycka suczka Jessie, której ledwo co dwa miesiące, cichutko popiskuje z bólu na rentgenowskim stole.

Jeszcze godzinę temu wesoło się bawiła. Z patyczkiem w zębach biegała po podwórzu, zapalczywie szczekała na bezczelną kotkę sąsiada, z ciekawością wąchała czterokołowe, metalowe monstrum, pod którym od rana robił coś właściciel. A ten klął, złorzeczył, mamrotał coś przez zęby i uwagi na szczenię nie zwracał.

I nagle Jessie znalazła się poza granicami znajomego jej świata, świata z budką, grządkami, wybiegiem, podwórzem. Jakimś zadziwiającym sposobem udało się odsunąć fragment szorstkiej, obłażącej z farby ściany, już czekają nowe zapachy i nowe wrażenia. Piesek jak strzała wyskoczył za ogrodzenie i aż cieniutko, po dziecinnemu zapiszczał zachłysnąwszy się szczęściem.
I wtem nakryła ją czarna fala, różnokolorowy świat zniknął, pozostawiwszy tylko ból i zdumienie: Za co?

„Słuchaj przyjacielu, jestem niewinny, psa trzeba pilnować. Ona sama prosto pod koła…” – dudni z za czerwonej zasłony obcy głos. I krzyk właściciela „Wiesz ile za nią dałem?!”
Mała zapadła się w ciemność i wtem zobaczyła matkę – ogromną, ciepłą, czułą, zobaczyła braci i siostry… I znowu nic, tylko ból. A potem rentgen, biały pokój z żrącym, nieprzyjemnym zapachem, głęboki sen.

Pechowy kierowca był wrażliwy i po swojemu szlachetny. Odwiózł szczenię do weterynarzy i nawet zgodził się zapłacić za leczenie. Jednak patrząc na chciwie pobłyskujące oczy właściciela, sam do siebie mówił „Po co się dureń zatrzymałem? Powinienem nacisnąć gaz do dechy!”
A gdy usłyszał ile będzie kosztować operacja i leczenie szczeniaka, to mina mu zupełnie zrzedła: - za te pieniądze można nową psinę kupić!

Oczywiście propozycja zwrotu kosztów leczenia małego owczarka bardzo spodobała się właścicielowi. Konspiracyjnie poszeptali, wyszli na podwórze, krzyknąwszy lekarzom: „My na papierosa!”
Przeszło trochę czasu, nikt nie wraca, telefon „poszkodowanego” też milczy, a szczenię dalej leży pod narkozą. Na szczęście okazało się, ze obrażenia nie są tak poważne, wewnętrzne organy nie zostały uszkodzone, ale zestawiając w całość odłamki dolnej szczęki weterynarze nieźle się napocili.

Sanitariusz Denis, który asystował chirurgowi cicho powtarzał : „Wytrzymaj, wytrzymaj biedny ałabajku, ale jak teraz jeść będziesz?”
I na to pytanie znalazła się odpowiedź. Przy psim policzku zamocowano sondę, wpuściwszy drugi jej koniec bezpośrednio w żołądek. Pielęgniarka otrzymała zadanie włożyć kosmatej „głupawce”na szyję „kołnierz Ilizarowa” – kartonowy okrąg nie pozwalający psom zerwać opatrunków i szwów. Szczenię karmiono wyłącznie płynnym jedzeniem i czekano, kiedy na horyzoncie pokaże się właściciel.

Ale wkrótce dla wszystkich prócz małej Jessie jego zdrada była oczywista. Tylko uparty ałabaj, przed wszystkimi biegł do drzwi, gdy tylko usłyszał ciężkie kroki i głuche pokaszliwanie.

Psotnica i wiercipięta Jessie, całymi dniami kręciła się pod nogami personelu kliniki weterynaryjnej. Ta pogodna i przyjazna istota po prostu jaśniała z zachwytu, gdy zobaczyła kogokolwiek z pracowników.
Ale najbardziej ubóstwiała sanitariusza Denisa, dostrzegłszy go szaleńczo merdała nie tylko ogonem, ale i całą tylną częścią ciała. Młody organizm bez wysiłku dał sobie radę z kontuzjami, wszystko goiło się dosłownie jak na psie. Tylko jednego maluch ścierpieć nie mógł – monotonnego i nienaturalnego karmienia przez sondę. Dwa razy zjadała wstrętną gumową rurkę, a trzeci razem pogryzła i wypluła. Lekarze musieli pogodzić się z tym, ze Jessie będzie jadła sama, po troszku i płynne.
Szybko zaczęto ja jednak nazywać „odkurzacz”. Potajemnie przedostawała się do kuchni, wywąchiwała napełnione jedzeniem cudze miseczki (w klinice jest zazwyczaj sporo kotków i psów), opuszczała głowę i nakrywała miskę swoim kołnierzem.
Parę sekund i przed oczyma zdumionych widzów ukazywała się absolutnie pusta, do blasku wypolerowana, pusta miska.
Jessie patrzyła niewinnie i skromnie oddalała się w swój kącik.

Po paru tygodniach zwiększający znacznie swoje rozmiary owczarek wyzdrowiał definitywnie.
W tym czasie charakter tez się zmienił. Pies stał się poważnym i opanowanym – takim jak wypada być wilkodławowi.
Z miłego, puszystego malucha stała się kanciastym nastolatkiem. Jessie pilnie był potrzebny właściciel – z mocną ręką, miękkim sercem i twardym charakterem.
Kandydatów było niewielu, ale i tych posprzeczawszy się ze sobą, weterynarze odrzucili.
Jeden miał tylko malusieńkie, jednopokojowe mieszkanko, gdzie sam ledwo co się mieścił. Inny był zbyt miękki i po prostu nie utrzymałby rozszalałej „dziewczynki”, a trzeci już od progu groził psinie „mordę obić”…

Sytuacja była niepewna i napięta. Ałabaj nie jest kociakiem, którego można schować w koszyku, z dala od oczu gości i nie wyżywi się też kawałeczkiem kiełbasy.
W końcu sanitariusz nie wytrzymał i zabrał ja do siebie, ochraniać podwórze.
Wydawało by się, ze to „happy end” , ale historia miała jeszcze swój ciąg dalszy.

Mniej więcej po upływie roku, z przezabawnego pluszowego niedźwiadka Jessie „uformowała” się w potężną „Turkmenichę”, o ponurym spojrzeniu.
Wtedy niespodziewanie odwiedził ją były właściciel.

Był koniec września. Denis na podwórzu rozbijał kupę zleżałego cementu. Jessie leżała obok, spode łba obserwując stadko ruchliwych wróbli pod drzewem.
Ktoś zapukał do furtki i w progu ukazał się ten, który kiedyś porzucił psa, bezradną, okaleczoną istotkę.
Ale gdy tylko przestąpił próg, ledwo otworzył usta i próbował coś powiedzieć, Jessie powoli się uniosła, otrzepała i wolno ruszyła w jego stronę.

Oczy owczarka nabiegły krwią, wargi zadrgały, uniosły się pokazując mocne, białe kły, a z piersi wydobyło się ochrypłe warczenie.
Były właściciel szybko starał się uciec, a ałabaj – jak nigdy wcześniej się nie zdarzało – wrócił na swoje miejsce.
Nie poznała? Poznała? Uznała za obcego, który dostał się na terytorium?
Poznała i nie przebaczyła? Niestety, nawet mądre psy nie potrafią mówić….

Sylwia

Ładna ta historia...

Yvy

To nie o Azjacie będzie, ale o zwykłym, wilczuropodobnym kundelku

Pierwszy raz widziałam psinę w wieku mocno szczenięcym, jakieś 8, 10 tygodni miał wtedy, taka malutka okrągła kluseczka Smile

. Bawiłam się z nim wtedy krótko, może z godzinę, może troszkę dłużej.

Drugi raz spotkałam go po około roku .... poznał mnie bez żadnego problemu Smile

, ucieszył się jak z dobrego znajomego.

Do dzisiaj nie wiem dlaczego .... czy rzeczywiście mnie pamiętał, czy może wyczuł stosunek swoich właścicieli do mnie Question

Justyna

Sylwia, Yvy - wielkie dzięki, przywracacie mi nadzieję, że nie zostanę sierotą. Very Happy

Mamy spędzić parę dni z rodzicami, może ich pozna Rolling Eyes

Yvy

Justyna,
Mucha z pewnością pozna rodziców, tylko pytanie : jak Ich potraktuje Question

kasia

A ja przekonałam się o intelekcie mojego psa.........(ma jakiś Rolling Eyes

) Mudar dzisiaj po pierwszym szkoleniu, ujął nie tylko mnie ale i trenerkę, ucieszyłam się z jej opinii o Mudarze, jego charakter jest dobry (to moja wina, że brak mu doświadczenia, socjalizacji, a przede wszystkim tzw. ogłady, zbyt mało spacerów między ludzmi i psami, dzisiaj po godzinie było super grzecznie szedł nie ciągnął i nie rzucał się przechodniów wyłaniających się z bramy lub zza zakrętów Very Happy

.
Powiedziała że będą z niego "ludzie" Exclamation

basia

Kasiu, na pewno jeszcze nie raz będziesz bardzo dumna z Mudara.Powodzenia Exclamation

Justyna

maria

Kasia, super, super Very Happy

Napisz gdzie byliscie i jakie zadania mieliscie Very Happy

I czy pani trenerka go zaczarowala od razu spojrzeniami? Wink

Yvy

I znowu nie o Azjacie, tylko o Gadgecie Wink

Pakowałam prezenty i żeby jakoś nad tym wszystkim zapanować, poprosiłam męża o przyniesienie mi kilku plastikowych torebek, żeby porozdzielać prezenty dla poszczególnych osób.
W pewnym momencie zastanowiło mnie, dlaczego Gadget tak uparcie wsadza nos do jednej z nich.

Moje zdumienie było naprawdę olbrzymie, gdy okazało się że Gadget wykrył swój prezent Shocked

I druga sytuacja.

Tym razem "gwiazdą świąt" dla mojego taty była Era.
Do tej pory głównie Gadgetem tata się zajmował i Gadget odwzajemniał Mu się dużą miłością. Teraz głaskana była Era, a Gadget poszedł "w odstawkę"
I moja Bestia obraziła się na tatę Smile

Gadget poczuł się urażony i bardzo wyraźnie okazał to tacie. Do końca naszego pobytu u rodziców Gadget jawnie ignorował mojego tatę Laughing

P.S.
Gadget prawie nigdy się nie obraża, chyba szkoda Mu na to czasu.
Tylko raz się nas obraził bo nie chcieliśmy się z Nim bawić.
Usiadł tyłem do nas i przesiedział tak ..... całe 2 min.

Yvy

Dla uściślenia Wink

Prezentem dla Gadgeta była gumowa zabawka, a na prezent Ery (pluszowa zabawka) Gadget też łypał bardzo zainteresowanym okiem Wink

MOGUL

Yvy

Dziękuję Mogul Laughing

Fakt, z zabawkami trafiłam idealnie, już w Wigilie psy prawie pogryzły się o gumową zabawkę Gadgeta, a następnego dnia o pluszaka Ery Laughing

Na pluszaku juz nawet wiwisekcja się odbyła ......