Owczarek środkowoazjatycki - Central Asian Ovtcharka

Justyna

Nieprofesjonalne tłumaczenie fragmentu artykułu:

Dowlet KURRIKOW. – „AŁABAJ PRZYJACIEL TURKMENA”
Przewodniczący Turkmeńskiego Klubu Kynologicznego

"Turkmen iti".
miasto Aszchabad.

„…Wiele nowoczesnych ras stworzono przez planowana hodowlę człowieka, za pomocą krzyżowania różnych ras, a ich historia nie jest dłuższa niż 200 lat. Pojawiły się one na skutek nowych potrzeb człowieka. Ale może nadejść taka chwila, że już nie będą przydatne i znikną. Znikną jak wiele ras w przeszłości, które nie są już potrzebne, a do nowych warunków życia i pracy nie mogą się przystosować. Czas jest sprawiedliwym sędzią w takich sytuacjach i turkmeński Ałabaj doskonale zdał swój życiowy egzamin, trwając przez pięć tysiącleci.

Wielu „żałosnych” hodowców nie domyślając się nawet następstw swoich eksperymentów, próbując stworzyć idealnego psa, krzyżując Ałabaje z innymi psami.
Nawet sobie nie zdają sprawy, jaką szkodę czynią rasie, która przetrwała tysiąclecia dzięki swoim unikalnym cechom.
Prawdziwi miłośnicy rasy owczarek środkowoazjatycki (CAO) są przekonani, że najlepszym jej przedstawicielem jest Ałabaj.
Potwierdzić to mogą nawet archiwalne dokumenty, w których rasa ta (CAO) do 1938 roku nazywała się „owczarkiem turkmeńskim” (ponieważ najlepsi jej przedstawiciele znajdowali się w Turkmenii).

Istnieją legendy o tym jak czaban próbował uzyskać duże psy krzyżując Ałabaje z tygrysem.
Do dziś spotyka się dyletantów, którzy twierdzą, że w ich psie płynie krew tygrysa lub śnieżnej pantery, samemu nie rozumiejąc absurdu swych słów. Nie da się krzyżować kota i psa, otrzymać z tego potomstwo.

Zdarzały się nie kontrolowane krycia pomiędzy ałabajami i tazami (charty), takie potomstwo nazywa się „gajyn” (nie mylić tego słowa z słowem „gytyk”, co oznacza gładkowłosy).
Takie psy nie były czystej krwi Ałabajami i w żaden sposób nie mogły być używane do kontynuowania rasy.

Jeżeli „gajyn” znowu krzyżował się z tazami (chartami), to ich potomstwo nazywało się „zannar”, ich także kategorycznie nie używano w dalszej hodowli.

Były także próby krzyżowania psów wilkami. W takich wypadkach ojcem był pies, a matką wilczyca, a ich potomstwo nazywało się „chunnusz”. W przypadku krzyżówki odwrotnej – ojciec wilk, matka suka Ałabaja– potomstwo nazywano „unnusz”.

Uważa się, że wiele swoich zalet szczenię wchłania w siebie razem z mlekiem matki. Dlatego pewnie niektórzy czabani próbowali trzymać u siebie potomstwo wilka i suki Ałabaja, ale potomstwo to miało bardzo wiele niedociągnięć i braków.
Na przykład wilk ma słabe lędźwie i kiedy rywale w walce stają świecę wilk zawsze pada. Ałabaj ma grubą i wytrzymałą skórę, a to się gubi przy krzyżówkach.

Hybrydy Ałabaja maja słaby system nerwowy. Zgodnie z naturą wilk zawsze polował i kradł bydło, a wilkodław odwrotnie – chronił stado i bronił owiec. Dlatego na przykład takie krzyżowania dają osobniki ze słabym systemem nerwowym, nieprzewidywalne w swoich zachowaniach.
Krzyżówki są albo zbyt agresywne, albo zbyt tchórzliwe, nieużyteczne ani dla ochrony, ani do wypasu bydła.
Tym bardziej, jeżeli pamiętać, że Ałabaj jest skuteczniejszy od wilka – to po co psuć rasę?
Główną cechą rozpoznawczą turkmeńskiego Ałabaja jest miłość do człowieka, zwłaszcza do dzieci, a wilk wręcz odwrotnie – jest agresywny.
Mieszanki – hybrydy są także nie przydatne w zawodach rasowych turkmeńskich Ałabajów. Podczas starcia one używają zębów, uderzają przeciwnika zębami, co jest niedopuszczalne dla Ałabaja.

W okresie uzyskania niezależności i ogólnego procesu zwrotu narodu Turkmenii w stronę jego kulturalnego i duchowego dziedzictwa położono kres bezustannemu i nielegalnemu wywozowi za granicę państwa cennych okazów rasy „turkmeński Ałabaj”.
Przecież nowe rasy można tworzyć za pomocą krzyżówek innych już występujących ras. A rasę taką jak turkmeński Ałabaj, o tysiącach lat historii, znaleźć jest bardzo trudno.

Ałabaj jest psem nieustraszonym, który nie drgnie przed wrogiem.
Żeby to udowodnić, entuzjaści rasy zaprowadzili Ałabaja imieniem Ekemen (dobrze radzącego sobie w tradycyjnych walkach) do ogrodu zoologicznego i podprowadzili do wybiegu lwa.
Ekemena ledwo dawało się utrzymać, tak zawzięcie rzucał się w stronę lwa, obalając tym samym twierdzenia, że pies podwinąwszy ogon ucieknie od jednego ryku króla zwierząt.
Jak tylko lew zaryczał, Ekemen jeszcze mocniej rwał się do niego. W końcowym rozrachunku lew odszedł, położył się i uniósł łapy (pozycja obronna)…”