Owczarek środkowoazjatycki - Central Asian Ovtcharka

Justyna

[link widoczny dla zalogowanych]

Dlaczego owczarek środkowoazjatycki jest tak wyjątkowy?

Aleksji Siemienow

Owczarek środkowoazjatycki to jena z najstarszych ras a jednocześnie rasa o której najmniej wiemy z punktu widzenia współczesnej kynologii.

Obszar występowania tej rasy rozprzestrzeniał się na rozległym terenie praktycznie przez cały euroazjatycki kontynent, od rejonu kaspijskiego, aż do północnych i północno zachodnich rejonów Chin.
Co więcej istnieje około piętnastu endemicznych grup rasowych w ramach rasy owczarek środkowoazjatycki – jeśli by podchodzić do nich w sposób jak podchodzi nowoczesna europejska kynologia to bez problemów można by wydzielić z CAO samodzielne rasy, różniące się eksterierem i różniących się cechami użytkowymi.

Ale chcę porozmawiać o czysto stróżujących/ochronnych liniach tej zadziwiającej rasy.
Podstawowa różnica w sposobie działania owczarka środkowoazjatyckiego od ras wyhodowanych w Europie zawiera się w następującym:
Przeróżne owczarki, teriery, niedawno wyselekcjonowane molosy działają w następujący sposób. Zobaczywszy na chronionym terytorium obcego intruza „wczepiają się w niego” tak zwanym martwym chwytem i czekają wiedząc, że za trzy-pięć minut przybiegnie na pomoc „dobry wujaszek”/ właściciel…

Natomiast u CAO jest zupełnie inaczej. Pies „wie”, że z pomocą nie przybędzie „wujaszek z kijem” (taka wschodnia mentalność)…
Dlatego psy są przyzwyczajone do zachowań instynktownych, działają samodzielnie i liczną tylko na własne siły.
Mają instynktowną taktykę działania: najpierw nastraszyć/ uprzedzić obcego gdy znajdzie się na granicy chronionego terytorium, potem seria szybkich ataków szczególnie na odsłonięte dłonie, stawy, ścięgna pod kolanami i w ostateczności atak „unicestwiający” przeciwnika.
Do „ostatecznego, śmiertelnego skoku” dochodzi na szczęście bardzo rzadko.
W współczesnych warunkach to najczęściej atak, seria ugryzień i „układanie na ziemi” rannego przeciwnika. Rannego proszę mi uwierzyć bardzo boleśnie, ale na szczęście nie śmiertelnie.

Ale główną cechą CAO jest to że swoje hierarchiczne układy przenosi tylko na właściciela to znaczy na „przywódcę stada”.
Do pozostałych domowników, do dzieci, pies, a zwłaszcza suka odnosi się jak do członków stada, ale „stada owiec” to znaczy jak do tych, których należy chronić, dbać o nich i kochać.
Na przykład moja suka, która z natury jest bardzo „twardym psem”, nie pozwalającym na żadne poufałości (to prawdziwy pracujący pies, idący na człowieka z bronią, pies który powalił dwóch mężczyzn będąc sama poraniona nożem) – ona pozwala dziecku (obcemu!!!) do wieku 5-6 lat robić z sobą dosłownie wszystko….

To wszystko, a także nieprzeciętna inteligencja, brak szczególnych wymagań co do warunków życia, robią z CAO psa naprawdę uniwersalnego, który przy poprawnym wychowaniu (nie koniecznie tresurze) może być psem towarzyszem jak i niańką-ochroniarzem dla młodych domowników.