Owczarek środkowoazjatycki - Central Asian Ovtcharka

Tomek

Co to jest inbred?

Inbred, czy też po niemiecku Inzucht, jest to metoda hodowli.

W metodzie tej chodzi o kojarzenie ze sobą psów blisko spokrewnionych. Często na określenie tego rodzaju hodowli używa się terminów hodowla w pokrewieństwie albo chów wsobny.

W przypadku psów rasowych pojęcie inbredu jest względne, poniewać w zasadzie wszystkie psy jednej rasy są ze sobą spokrewnione, ponieważ mają jednego wspólnego przodka, którym jest założyciel rasy. Jednakże o inbredzie mówimy jednak wtedy, kiedy stopień pokrewieństwa jest znaczny.

[link widoczny dla zalogowanych]

Kilka razy już natknąłem się na "naszym" forum z pojęciem inbredu i postanowiłem założyć mu osobny wątek.

Hodując Ony dużą wagę przywiazywało się do pokrewieństwa kojarzonych osobników. Jednak nie o Onach ma być ten temat.

Zachęcam do studiowania rodowodów Waszych psów i przedstawiania właśnie tu swoich obserwacji nt inbredu, jego jakości, stopnia i co najważniejsze uzyskanych (lub nie) z jego zastosowania rezultatów.

Oprócz tego możemy tu analizowac rodowody słynnych psów.

Zapraszam do dyskusji, szczególnie hodowców!!!

Tomek

W watku o Tokado Luiza napisała:

Sokolnicka Dolina

TOMKU
Wzywasz hodowców to i jestem i mam przykład inbredowania u siebie w hodowli.
Inbredowałam raz jedyny skšd wzięły się fajne szczeniaki .Najlepiej o tym wiedza ich własiciele uważam jak reprodutor jest doskonały w całym calu to warto dokkonac inbredu.
Ja oczywicie nie żałuje, zawsze warto spróbować .
pozdrawiam Razz

Tomek

OK.

Chodzi mi też o to .... byśmy się mogli nauczyć:
1. jakie psy są inbredem?
2. po co inbredowano i dla czego właśnie w tym a nie innym stopniu?
3. co to dało? np. poprawiono głowę, obnizono ucho? czy cokolwiek...

Napisz coś więcej może z fotkami....

Wiem, że Ania RE inbredowała przy swojej 14stce...... i co tym osiągnięto?

Sokolnicka Dolina

tomku
ja tak naprawdę to byłam pod wpływem chwili i zauroczenia kiedy dokonywałam inbredu że chyba nie chodziło mi o poprawienie wielu walorów u mojej suki tylko ogólnie chciałam sprawdzić czy wyjdš szczeniaki podobne do ILGIZA I CZY BĘDĽ INNE ITC.
uważam że to był dobry pomysł wyszedł NUKER podobny do ILGIZA
NUKURA rwie oko widujemy je na wystawach jeszcze jest NAZAR ten akurat jest bardzo podobny do suki matki sangi inne mniej pokazywane
NABIRA suka doskonała własnie hodowcy na tym zależy by udoskonalać
swoje osišgnięcia hodowlane.
Efekt krycia był zadawalajšcy.
Natomiast jeli chodzi o fotki to przygotuje w innym temacie o suce hodowlanej i jej dzieciach. Wink

I&A - zawieszony

My inbredowaliśmy. Cebaj i Mamuka to inbred 3:2 na Tayshe Alu, babcię Cebaja od strony ojca i matkę Mamuki. Mukę kupowaliśmy pod kątem psa i decyzja o kryciu w takim pokrewieństwie była przemyślana.
Szczeniąt urodziło się osiem, jedno maleńkie, którego mimo trzydniowej walki nie udało się uratować. Nie zrzucam tego na karb inbredu. W innych skojarzeniach też zdażają się martwe lub słabe maleństwa. Te, które przezyły wyrosły na wartościowe psy. Czy wszystkie są super? Nie. Jedne są lepsze, inne gorsze, ale o żdanym nie mogłabym napisać, że jest kiepski.
Co jest dla mnie najważniejsze - to, że zachowały fenotyp przodków, że kojarząc je dalej ze zwierzętami już nie spokrewnionymi (za dużo, by było tej samej krwi), ale o podobnej budowie i walorach możemy rokować co wyrośnie i czego mniej wiecej można się spodziewać. Wydaje mi się, że inbred utrwala pewne cechy i wzmanica dla przyszłych pokoleń.Rozsądnie dawkowany pozwala zachować pewną ciągłąść i daje rezultaty bardziej przewidywalne niż przypadkowe skojarzenia. Dla mnie cała linia Alu, choć może już zbyt mocno inbredowana stanowi przykład psów o zbliżonej budowie i wyglądzie, ujednoliconym fenotypie dzięki wpsólnej puli genów.

Justyna

Tomku – bardzo ciekawy temat założyłeś. Very Happy

Choć nie jestem hodowcą chętnie będę go czytać.

W Rosji często stosuje się inbred z tego co mi się wydaje. Znam parę przepięknych psów właśnie z takich połączeń, ze znanych i przez Ciebie podziwianych hodowli także.

Tomek

Tomek

Warty uwagi tekst ale proszę nie sugerować się tytułem Smile

"Inbred-pomyłka stulecia

Wynikiem przestarzałych metod w hodowli psów rasowych jest skrócona długość życia,podatność na infekcje i wiele poważnych schorzeń o podłożu dziedzicznym.
Aby zbadać przyczyny tego stanu rzeczy,musimy cofnąć się w przeszłość o niemal dwa stulecia,do czasów kiedy w Anglii zapoczątkowana została hodowla psów rasowych w jej obecnym kształcie.Celem tej hodowli były psy rasowe”czystej krwi”,rodzaj psiej arystokracji.Były one rejestrowane w księgach hodowlanych,w przeciwieństwie do mieszańców i ras użytkowych,hodowanych głównie w rejonach wiejskich.
Za podstawową zasadę nowej metody hodowlanej przyjęto,że nieliczne,najlepsze samce-reproduktory,powinny być maksymalnie wykorzystywane”dla dobra rasy”i tak często,jak to tylko możliwe kojarzone z najlepszymi sukami.Następnie poprzez hodowlę liniową(tzw.hodowlę w czystych liniach)dodatkowo wzmacniano wpływ tychże reproduktorów na bazę genetyczną rasy.Celem tych zabiegów hodowlanych było ujednolicenie i utrwalenie wybranych cech eksterieru oraz psychiki,świadomie zrezygnowano przy tym z różnorodności genetycznej,gdyż tylko krew najlepszych,a jeśli to możliwe-tylko tego jednego,najlepszego,miała zdominować rasę.Chodziło o wyhodowanie klonów wybranego championa.
Nowa metoda hodowlana początkowo rzeczywiście okazała się ogromnym sukcesem i szybko przyjęła się w Europie i na całym świecie.Również w hodowli zwierząt użytkowych(np.krów czy owiec)przyczyniła się do wzocnienia pewnych pożądanych cech i powstania odrębnych ras.
Odkrycie prawidłowości dziedziczenia przez G.Mendla,a wkrótce potem genów,nie zmieniło nic w podejściu do zagadnień hodowlanych.Pojawiające się pierwsze problemy przypisywano nie hodowli wsobnej(hodowli w bliskim pokrewieństwie-inbredowi),lecz niewystarczającej selekcji pod kątem zdrowia.Ostrzeżenia naukowców były lekceważone i wyśmiewane jako”puste teorie”.
Również hodowcy zwierząt gospodarskich z czasem zauważyli negatywne skutki hodowli wsobnej.Wraz ze wzrostem stopnia inbredu spadała wydajność(np.mleczność krów),pojawiały się problemy z płodnością oraz podatność na wszelkiego rodzaju schorzenia.Gdy w latach dwudziestych odkryto i opracowano genetykę populacyjną,pojawiła się wreszcie naukowa podstawa pozwalająca wyjaśnić wiele problemów związanych z inbredem.Hodowcy zwierząt użytkowych szybko wyciągnęli z niej wnioski dla siebie-zaczęto odchodzić od hodowli w bliskim pokrewieństwie i postawiono min.na krzyżówki(tzw.hybrydy).Zamiast hodowli wsobnej(inbredu) i selekcji zaczęto coraz szerzej stosować tzw.outcross,czyli kojarzenie osobników niespokrewnionych.
Rewolucyjne odkrycia w dziedzinie genetyki nie odcisnęły jednak większego śladu na hodowli psów i kotów rasowych.Szczególnie w tzw.liniach wystawowych nadal bez umiaru wykorzystywano nielicznych utytułowanych reproduktorów do krycia możliwie dużej liczby suk i kotek.W wyniku tego nastąpiło ogromne nagromadzenie defektów genetycznych.Jako przykład może posłużyć choćby choroba Wilsona,ciężka wada wrodzona,związana z zaburzeniami w gospodarce miedzi w organiźmie,prowadząca do zapalenia wątroby,a nawet do śmierci.Wśród ludzi dotyka ona statystycznie jedno dzicko na 40.000.U niektórych ras psów,np.u bedlington terrierów w USA i Anglii-co czwartego szczeniaka!!!
Trudno się dziwić temu stanowi rzeczy,słysząc na przyklad,że”Super Reproduktor”rasy springer spaniel,champion USA,spłodził ni mniej ni więcej tylko 188 dalszych championów!Nawet dzisiaj jest to nadal uważane za ogromne osiągnięcie,pomimo,że stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia rasy.
Można bowiem przyjąć,że każdy pies,nawet jeśli sam jest zdrowy,jest nosicielem 5 do 6 genów recesywnych,odpowiedzialnych za wady genetyczne.Przy konsekwentnej hodowli wsobnej może to doprowadzić to tzw.”depresji”,inaczej”załamania”,kiedy to nagromadzone wadliwe geny trwale zdominują daną rasę.
Większość hodowców i autorów książek poświęconych hodowli przez dziesięciolecia wierzyła,że choć inbred niesie w sobie ryzyko wzmocnienia nie tylko dobrych,ale i złych cech osobniczych,to dzięki właściwiej selekcji potomstwa można łatwo rozwiązać ten problem.Okazało się to wielką pomyłką,gdyż nie wszystkie cechy uwidaczniają się już w pierwszym pokoleniu.Dziś nawet najlepszy hodowca nie jest w stanie z góry przewidzieć,jakie defekty genetyczne może przekazywać dany reproduktor.Studiowanie danych o przodkach może w najlepszym przypadku pomóc w wykrywaniu dysplazji biodra i kilku innych najbardziej rozpowszechnionych chorób dziedzicznych.Jednakże współczesna hodowla psów rasowych boryka się z ponad tysiącem! chorób przekazywanych w drodze dziedziczenia.Wniosek:każdy reproduktor,nawet najlepszej jakości,powinien być tylko w ograniczony sposób wykorzystywany w hodowli.
Nasuwa się oczywiście pytanie,dlaczego organizacje kynologiczne już dawno nie zajęły się tą problematyką.Wiedeńscy weterynarze-prof.Schleger i prof.Stur-już 15 lat temu ostrzegali przed zgubnymi skutkami opisanych wyżej praktyk hodowlanych.Podobne głosy krytyki dochodziły ze Szwecji,np.od prof.Sundgrena.Jednak nawet 15 lat temu było już za późno,aby odwrócić bieg wypadków-katastrofa już się wydarzyła.Pomimo tego,reakcje hodowców na krytykę nadal były negatywne lub żadne.Nikt nie chciał uwierzyć,że metoda,która na początku przynosiła takie sukcesy,nagle miałaby się okazać błędna i szkodliwa.
Nic więc dziwnego,że pionierskie,odważne przedsięwzięcia niektórych organizacji kynologicznych,np.w.Skandynawii,Holandii,czy w Niemczech,zmierzające do określenia najwyższego dopuszczalnego stopnia inbredu oraz do ograniczenia częstotliwości użycia poszczególnych reproduktorów natrafiły początkowo na duży opór i zostały zablokowane przez hodowców.
Wiele wskazuje na to,że nareszcie w tunelu pojawiło się światełko i że konieczne reformy powoli torują sobie drogę,zwłaszcza w Holandii i w Szwecji.Presja weterynarzy i mediów doprowadziła do tego,że Raad von Beheer op Kynologisch Gebied oraz szwedzki Kennel Klub postanowiły we współpracy z klubami ras wprowadzić zdecydowane ograniczenia dotyczące stopnia zinbredowania oraz częstotliwości użycia reproduktorów.
Ważna jest również odpowiednia edukacja.Osoby poszukujące szczenięcia muszą być świadome,że powinny zapytać hodowcę nie tylko o badania kontrolne jego psów,ale i o stopień zinbredowania miotu.Nie daje to wprawdzie pewności,ale znacznie zwiększa sznse nabycia zdrowego psa.Z satysfakcją należy odnotować coraz częściej pojawiające się ogłoszenia hodowców,którzy oferują mioty o zerowym stopniu inbredu(outcross).
Jednocześnie powinny zostać bardziej liberalne zasady rejestracji psa w księgach hodowlanych,ponieważ w przypadku niektórych ras,u których nie sposób już zahamować postępującego genetycznego zubożenia,konieczny jest dopływ”świeżej”obcej krwi.Pierwsze kroki w tym kierunku poczyniono już w Anglii-ojczyźnie hodowli psów rasowych.
Jolanta Schwien,http://www.mankala.pl (Biuletyn Klubu Doga 2/2005)"
__________________

Tomek

Poprzez tzw "ścisły inbred" uważam, iz powinniśmy rozumieć takie krycie jak znane mi z hodowli kotów krycie ojcem jego córek.
W ten sposób akurat u kotów uzyskuje sie np. brak niesienia CPC (colourpoint), wówczas gdy rasa niesie CPC
o ty na stronie
[link widoczny dla zalogowanych]

lub utrwala cechę REX jak to było z rasą Devon Rex.

Czy w psach też się tak ściśle inbreduje? np w CAO bo w ONach na początku tak było.

Jednak uważam, iż to raczej na początku kształtowania się rasy takie krycia były mozliwe a nie teraz (mówię o CAO i KO)

Tomek

Justyna

MOGUL

Tomku , poruszyłeś niewątpliwie bardzo ważny temat, jednak wymaga on profesjonalnej wiedzy i takichze hodowli zarodowych - u nas jak widać to raczej hodowla na linię - i to w pojedyńczych przypadkach -
dla zainteresowanych tematem kilka ciekawych zagadnień ....w formie dyskusji ....
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

i jeszcze inne , ciekawe stronki :
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Zagadnienie hodowli opartej na inbredach , poruszone w artykule Myczko, zamieszczonym w temacie : "jak wybrać sukę hodowlaną " i wskazuje on :
Cyt:
Ażeby utrwalić pożądany typ , często stosuje się zasadę inbredu, , który przecież nie jest do pomyślenia bez jeszcze ostrzejszej selekcji . Znając swoje potrzeby i niedostatki, często przywozi się z odległego regionu samca, który jest w stanie poprawić u naszego pogłowia szereg cech, co jest już widoczne w pierwszym czy drugim pokoleniu. Otrzymujemy wtedy psy o klasę lepsze od ich rodziców.

W hodowlach amatorskich , natomiast, planowa praca hodowlana jest bardzo utrudniona, wręcz niemożliwa do realizacji bez sprawnie działającego klubu rasy , którego eksperci
ukierunkowywaliby niedoświadczonych właścicieli psów odnośnie strategii hodowli., . a i działające już kluby , w innych Państwach napotykają w swojej pracy wiele trudności w realizacji swoich założeń.

ażeby coś osiągnąć niezbędne jest zaplanowanie swoich sił na co najmniej 5 a najlepiej 10 lat, inaczej praca ta nie będzie miała sensu

1.Osoba odpowiedzialna za hodowlę - KENNEL*, powinna mieć wyższe wykształcenie zootechniczne, biologiczne, lub medyczne. Może być to doświadczony Sędzia – ekspert, albo wieloletni instruktor hodowli.
"
koniec cytatu ;

Myczko mówi rownież że do starannego doboru par w hodowli , potrzebna jest : " duża wiedza i wyczucie kynologiczne "
Myslę ze w hodowlach amatorskich " wyczucie kynologiczne " jest dominującym kryterium .....

* w amatorskiej hodowli - powinno być podobnie -

MOGUL

MOGUL

Tomek dzięki za świetny artykuł, dla mnie bardzo przekonywujący i w przystępny sposób napisany ....
pozwoliłam sobie wyszczególnić fragmenty które zwróciły moją szczególną uwagę ...